Interview met Mary Kubica over haar nieuwste thriller: De onbekende vrouw

Mary Kubica weet hoe ze een pageturner moet schrijven. De auteur van psychologische thrillers zoals Bevroren, Zo’n lief meisje en Laatste leugen is terug met De onbekende vrouw, wederom een duister verhaal over bedrog en geheimen.

Sadie en Will, een getrouwd stel met twee kinderen, verhuizen naar een griezelig landhuis in een afgelegen stadje op een eilandje in Maine nadat ze de voogdij hebben gekregen over hun humeurige en recentelijk wees geworden nichtje. Sadie, een arts, probeert lange werkdagen met het moederschap te combineren, terwijl Will, haar knappe, sympathieke echtgenoot en docent op een universiteit, het gezin een stabiele thuissituatie probeert te geven. Niet lang na hun verhuizing naar het kleine eiland nabij de kust wordt het dorp opgeschrikt door de moord op een buurvrouw.

Sadie probeert uit te zoeken wat er precies gebeurd is, maar met haar onderzoek zet ze haar eigen leven en dat van haar familie op het spel. Terwijl ze op de waarheid af snelt, ontdekt ze hoe ver sommige mensen bereid zijn te gaan om de status quo te behouden.

Kubica sprak met Heather Scott Partington van Goodreads over thrillers, inspiraties en haar favoriete recent gelezen boek.

Op welke manier was het schrijfproces van De onbekende vrouw anders dan dat van je andere boeken, zoals Zo’n lief meisje?

Mary Kubica: Het schrijfproces was grotendeels gelijk aan dat van al mijn boeken. Mijn romans worden vaak vanuit verschillende ik-personages verteld, en ik heb de neiging om eerst een perspectief helemaal uit te werken voor ik een nieuw perspectief oppak.

Voordat ik begon met het schrijven van De onbekende vrouw wist ik al hoe ik het boek wilde eindigen.

Bij Zo’n lief meisje wist ik dat niet. Het grootste verschil tussen deze romans is de setting en de sfeer en emoties die hierdoor opgeroepen worden.

De onbekende vrouw is het eerste boek dat zich niet in Chicago of omgeving afspeelt. Het was zowel een uitdaging als enorm bevredigend om een dunbevolkt eiland nabij de kust van Maine te verzinnen. In plaats van met de stadse sfeer van veel van mijn boeken wordt de lezer ditmaal achtergelaten met iets wat veel geïsoleerder, dreigender en verstikkender is.

Hoe ontstond het idee voor De onbekende vrouw? En hoe ontwikkelde dat zich tijdens het schrijven?

Zonder al te veel te onthullen, begon het met een idee voor het einde van het boek. Het was een psychologisch en abstract idee, iets waar ik meer over wilde leren en wat ik meer wilde uitdiepen. De personages en de verhaallijnen volgden later pas. Ik ben niet het soort auteur dat van tevoren de grote lijnen van het verhaal uitdenkt. De achtergrondverhalen van de personages en de gebeurtenissen die hen naar het heden leidden, ontstonden terwijl ik schreef.

In De onbekende vrouw wisselen verschillende perspectieven elkaar af om de waarheid omtrent een verknipt personage te onthullen. Bedenk je eerst het verhaal vanuit de ogen van een van de personages, of ontwikkelen deze verhalen zich tegelijkertijd?

Er zijn drie hoofdperspectieven in De onbekende vrouw: twee vrouwen – Sadie en Camille – en een klein meisje met de bijnaam Muis. Om elk personage een unieke stem te geven en om ervoor te zorgen dat ik hun individuele verhalen eer aan kon doen, schreef ik per keer één verhaal volledig voor ik terugging naar het begin en een nieuwe verhaallijn van een ander personage oppakte.

Dat betekent niet dat ik niet ondertussen in mijn hoofd al over de andere verhaallijnen nadenk. Deze manier van schrijven maakt vaak dat ik veel conceptversies nodig heb en veel moet herzien om ervoor te zorgen dat de verhalen op de juiste manier samenkomen en dat onthullingen goed getimed zijn.

Wat maakt, in jouw ogen, een thriller goed? Kun je een paar van je favoriete thrillers noemen?

De beste thrillers zijn een combinatie van plot en karakterisering. Er gaat niets boven een thriller die ik met geen mogelijkheid kan wegleggen. Dat is natuurlijk niet het enige, ik wil ook iets voelen voor de personages in de boeken die ik lees. Want als ik dat niet doe, dan geef ik er uiteindelijk niet om wat er met ze gebeurt. Ze moeten geloofwaardig overkomen. Tot mijn favoriete thrillers behoren onder andere Voor ik ga slapen van S.J. Watson, Laat me niet alleen van Gilly Macmillan en Gebroken van B.A. Paris.

Je hebt weleens gezegd dat je een ochtendmens bent en dat je vaak om vijf uur ’s ochtends opstaat om te schrijven. Hoe ziet een gemiddelde schrijfdag er voor jou uit?

De afgelopen jaren is mijn schrijfritme nogal eens veranderd vanwege het telkens veranderende schema van mijn kinderen. Ik ben inderdaad een ochtendmens, en die uren, heel vroeg ’s ochtends, zijn voor mij de ideale tijd om te schrijven. Tussen vijf en zeven uur 's ochtends krijg ik veel meer gedaan en is mijn werk van een veel hogere kwaliteit dan op alle andere momenten van de dag.

Tegenwoordig schrijf ik ’s ochtends vroeg een paar uur en ga ik weer verder wanneer ik mijn kinderen op de bus naar school heb gezet. Dan schrijf ik nog een paar uur, maar tegen de middag vind ik mijn ideeën flauw en afgezaagd. Dat is het moment waarop ik weet dat ik moet stoppen.

Ik heb een vrijblijvend doel van duizend woorden per dag, maar daar houd ik me bijna nooit aan. Sommige dagen lukt het, maar vaak lukt het ook niet.

Welke boeken en schrijvers inspireren jou het meest?

Te veel om op te noemen. Ik lees van alles, en ik leer altijd van de romans die ik lees. Mijn idolen zijn onder andere S.J. Watson, Megan Abbott, Caroline Kepnes, Clare Mackintosh, Megan Miranda en B.A. Paris. Voor ik ga slapen van S.J. Watson gebruik ik als maatstaf; ik hoop ooit dezelfde standaard te bereiken. Ik heb ook ontzag voor Rebecca van Daphne du Maurier. Het heeft me enorm beïnvloed.

Wat is het beste boek dat je onlangs gelezen hebt?

Little Secrets [nog niet vertaald] van Jennifer Hillier. Het is een huiveringwekkend verhaal. Het begint met de ontvoering van een kind, maar al snel verandert het in iets heel duisters en onverwachts. Ik las het in één dag uit. Jennifer is een meester in het beramen van een plot en schrijft levensechte, moreel ambigue personages die zowel innemend als hatelijk zijn. Een boek om naar uit te kijken!